I'm back! Na 15 maanden vallen en opstaan heb ik eindelijk weer een ultrawedstrijd tot een goed einde gebracht en dat stemt me bijzonder tevreden. Nochtans zat ik vol twijfels toen ik op zondag om 5 uur 's morgens in de auto stapte voor de lange rit naar Wales. De trainingen verliepen de laatste tijd nogal moeizaam, zoals wel vaker sinds die rampzalige ochtend in november 2011. Moeizaam en vooral traag. In de Lage Landen wordt het ultrajaar traditiegewijs op gang geschoten met de 6 uren van Stein. In het Verenigd Koninkrijk wordt die rol vervuld door de 40 mijlswedstrijd van Barry. De 'Barry 40' was dit jaar aan zijn 27ste editie toe en is daarmee (sinds de afschaffing van London-Brighton), de langst lopende ultrawedstrijd op de Britse kalender. Het is een wedstrijd met een roemruchte geschiedenis waar tot nog toe nog maar één Belg aan deelnam. Jan Vandendriessche beet in 1999 in het zand tegen Simon Pride, die later dat jaar wereldkampioen 100km werd in 6h24'.
 |
| In het zog van dichtste achtervolger Paul Fernandez. |
Om 10:00h werd de wedstrijd op gang geschoten en begonnen de 16 deelnemers aan de 161 rondjes (64,4km) op de tartanbaan. Elke deelnemer kreeg een
'lap scorer' toegewezen, want een chipmat bleek te duur voor de sympathieke organisatie. De lap scorers waren m.i. de echte helden van de dag, wat het was berekoud tijdens de hele wedstrijd. Toch besloot ik in korte broek aan te treden, en deed al na een tiental rondjes mijn muts en handschoenen af onder het motto "wie het koud heeft moet maar rapper lopen". Op papier waren mijn lastigste tegenstanders de winnaar van vorig jaar, de 29-jarige Schot Grant Jeans (7h11' op de 100km) en de 38-jarige Engelsman Paul Fernandez, die vorig jaar 2h32' liep in Londen. Maar de grootste tegenstander van allemaal was wellicht mijn rechter enkel, die de laatste tijd nogal gevoelig is. Zou mijn enkel het wel 322 bochten lang uithouden? Ik startte dan ook afwachtend en nestelde me het eerste uur in het zog van Jeans. De eerste 40 ronden legden we af in 62', waarna ik besloot om ook wat kopwerk te doen, en Jeans tot mijn verrassing niet meer kon volgen. Een half uur later dubbelde ik hem, en iets later haalde ik ook Paul Fernandez een tweede keer in. De tweede 40 ronden liep ik opnieuw in 62'. Iets later gaf Grant Jeans er de brui aan, terwijl Paul Fernandez sterk bleef doorlopen. Ik bleef aan een gelijkmatig tempo verdergaan en legde ook mijn derde 40 ronden af in 62'. Toen kreeg Fernandez het lastig en kreeg ik vleugels. Een halfuur lang haspelde ik mijn rondjes af in minder dan 1'30". Maar met nog 10 ronden te gaan kreeg ik het plots erg koud, leek mijn hoofd wel te bevriezen, en voelde ik me ook wat duizelig. Vermits de overwinning toch in de
'sacoche' was besloot ik wijselijk om wat te vertragen. Fernandez eindigde sterk en pakte uiteindelijk nog een ronde terug op me. Uiteindelijk finishte ik in een gezien de omstandigheden uitstekende en onverhoopte 4h08'59". Dat wil zeggen dat ik ook de laatste 40 rondjes in 62' liep!
 |
| Lang geleden dat we de zoete smaak van de overwinning nog eens mochten proeven! |
Wat me nog het meest pleziert is dat ik daags na de wedstrijd bijna geen enkele last heb van benen, kuiten of pezen. Als mijn rechter enkel zich koest blijft houden en ik gespaard mag blijven van verdere blessures, dan doet deze prestatie het beste beloven voor de rest van het seizoen, te beginnen met de 60km van Texel, op 1 april.
